Sushanth

Sushanth சிங் .
மன்னிக்கவே மாட்டேன் .ஆம்.சுஷாந்த் மேல் எனக்கு பாவம் ,பரிதாபம் வரவில்லை.
கோபம்தான் வந்தது.
உலகில் எத்தனையோ பேர் எவ்வளவு கஷ்டங்களுடன் வாழ்கின்றனர்.ஒவ்வொரு கஷ்டத்திற்கும் ,ஒவ்வொரு தோல்விக்கும், ஒவ்வொரு நோய்க்கும் தற்கொலைதான் முடிவு என்றால் ,
நானெல்லாம் எத்தனை முறை தற்கொலை செய்து கொண்டிருக்க வேண்டும்???????
நான் என்ன கல் நெஞ்சுக்காரியா???????
உயிருக்கு உயிரான மகனை,கணவனை,அண்ணனை ,தாய் தந்தை என இழந்து,நடை பிணமாக ,ஒரு எலும்பு கூடாக ஏன் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்???????
ஒரு கடமை (இளைய மகன்) ........
தூங்கும் போது கூட என்னையும் அறியாமல் கண்ணீர் வழிந்தோட ,அதனால் தூக்கம் போய் ,விழித்து ,அழுது ,
........எதற்கு இந்த கொடுமையான வாழ்க்கை????????
அன்பு,பாசம் என்ற வார்த்தைகளை விடுங்கள்.
கடமை .....
சுஷாந்த் ,...உனக்கு அந்த கடமைகள் இல்லையா??
3 வருடம் தவம் இருந்து பெற்ற மகன் என்று அந்த தந்தை,(உன் அப்பா )அழுகிறாரே .அதற்கு என்ன பதில்?
உன் தங்கையின் எதிர்கால வாழ்க்கையை நல்ல படி அமைத்து கொடுக்க வேண்டிய அண்ணனின் கடமையில் தவறினாயே .சரியா?
உன் புகழ் ,உன் காதல்,உன் சினிமா என்று சுயநலமாக இருந்து விட்டாயே.
இப்படி ஒரு சுயநலவாதியை என்னால் மன்னிக்கவே முடியாது.உன் மேல் கோபம் தான் வருகிறது.

karthik's post..16 th june 2005

Mustang, here I come! Montoya, here I come!

I am travelling to Austin tomorrow, for a month's stay. No body knows why I have to go to Austin to do the same work, I have been doing(or not doing) all the while here. Anyway, at least I will get to take that Ford Mustang for a spin again. That was the part I loved most in my last trip too.

But thats not all. We have to grow up. We gotta keep doing greater things. So I am gonna watch one Mr.Juan Pablo Montoya drive one car called Mclaren in one Indianapolis Motor Speedway in a event called Formula 1 U.S Grand Prix. Let me pinch myself again. 3 weeks ago I wasn't sure I will watch an F1 race in my life time. In two days time, its gonna be a reality. (if all goes well, that is)

What next? I am planning a vacation in London on my return journey, subject to the British Consulate in LA giving me a visa. What with my gang-mate NaveenRaj in London assuring complete sponsorship for the vacation and my company sponsoring my travel this is one helluva deal of a lifetime to tour London for free...

Have kept the rest of my schedule pretty open to accomodate any wacky ideas me and my friends there can generate(A visit to NYC is on the cards..) So stay tuned to hear my exploits.. (No. not like the one from my last visit where I banged my Mustang against a Dodge Ram! or that tumble down that ski slope without my skiing sticks!!)

2005 june 3

JUNE 3 2005
மீண்டும் மீண்டும் அதே புலம்பல்
//...//இது ஒரு மீள்பதிவு .காலம் ஓடுகிறது. மனம் மட்டும் 2005 லியே இருக்கிறது.அப்போது எழுதியது..//..//
// //1st June 2005
I had sent all my household articles to my dearest dearest Karthik's house in Bangalore and was waiting to leave on THIRD , JUNE .How restless did i feel. Excited.Happy at the thoughts that I was going to my son's house.I did not get a transfer. BUT the LEAST WORRIED about my job.The only thought that was haunting me was that, I am going to be with my dearest dearest son.
June third I left Chennai to Bangalore very very happily without knowing the fact that a GREAT GREAT Tsunami was waiting to blow me up to 100 lac pieces.
all my dreams and happiness shattered to 1000 lac pieces.
Now I am leading a lifeless life.
When will my Karthik take me ?
amma (kalakarthik)// //

இது இன்று 03/06/2020
தம்பி செந்திலின் படிப்பு முடியும் வரைதான் நீங்கள் சென்னையில் இருக்க வேண்டும்.
அப்புறம் என்னுடன் இருக்க பெங்களூரு வந்து விட வேண்டும் என்று கார்த்தி அன்பு கட்டளை இட்டதால் பணி  மாறுதலுக்கு விண்ணப்பித்து விட்டு (கொடுத்தால் கொடுங்கள் இல்லையேல் long leave ) என்று சொல்லி விட்டு வேளச்சேரியில்  இருந்து வீட்டு சாமான்களை எடுத்துக் கொண்டு பெங்களூரு கிளம்பி விட்டேன்.
இனி வாழ்நாள் முழுக்க பெங்களூருதான் என்பது திட்டம்.
எனக்கு பெங்களூரு பிடித்த நகரம் அல்ல 
சென்னை பிடிக்காத ஊரும் அல்ல .
மகன் இருக்கும் இடம் என் சொர்க்கபுரி. 
அவனுடன் சேர்ந்து வாழ்வது தலையாய இன்பம்.
அவ்வளவுதான்.
நான்+கார்த்தி+செந்தில் ...போதும்.
வேறு என்ன வேண்டும் ஒரு தாய்க்கு .
விதி இவ்வளவு கோரமாக விளையாடும் என்று தெரியவில்லை.
 போன வேகத்தில் திரும்ப வந்து விட்டேன்.ஆசையுடன் அழைத்துச் சென்ற மகனை விபத்து என்ற ஒற்றை வார்த்தையில் பறி  கொடுத்து விட்டு மீண்டும் சென்னைக்கே வந்து நடைப் பிணமாக இருந்து கொண்டிருக்கிறேன்.
இப்படி ஒரு வேதனை தேவையா? மனம் கதறிக் கொண்டே இருக்கிறது.
அம்மா..கார்த்திக் அம்மா