//I admire the way she is dealing with her deep grief and helplessness. At the same time, when she is out of sight, I feel so sad that I sometimes break down.

It has been just over a year now, since my dad died... A friend asked me if the grief had lessened. I told her that the pain never really goes away. It still feels raw.//

i read these lines in one of the blogs. the word '''RAW''' caught me totally...and '''THE PAIN NEVER REALLY GOES AWAY'''.

my well wishers feel concerned about me for not coming out of the gloom.

these words made me write this. yes. the feeling is '' raw'' .the scene that keeps on replaying in my mind is that of running to Manipal Hospital ,seeing karthik lying actionless, shouting for a minute and settling in some silence with rapid prayer to all gods that i have heard of and believed.praying frantically,'' this is not true..please , please, karthik ,''RISE,,GET UP, COME,, TOUCH MY SHOULDERS, and say 'MOM, I AM HERE''

AND i kept on repeating this prayer and with a final shout ''DON'T LEAVE ME KARTHIK''

Then silence..silence..silently now it is '''TAKE ME WITH YOU KARTHIK''..a non-stop prayer.where ever i am, what ever i may be doing, unconsciously my mind has developed the habit of repeating this prayer to karthik.

the same scenes, running underneath. professor may go wild reading this, but , it is what it is.

கடந்த கால வாழ்க்கையில் எத்தனை இனிய தருணங்கள்.
தனிமையில் நினைவுகளை அசை போட்டதில், ஒன்றை என் இனிய நண்பர்களுடன் பகிர்ந்து
கொள்ளலாமே என்று தோன்றியது.

''கார்த்திக் +2 படிக்கும் போது நாந்தான் அவனுடைய English teacher.].''
எல்லோருக்கும் தெரிந்த விஷயம் கார்த்திக்தான் முதல் மதிப்பெண் பெறும் மாணவன் என்பது. 10 ம் வகுப்பில்,
மால்கோ மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளியில் படித்து கணிதத்தில் 200 க்கு 200 மதிப்பெண்கள் பெற்று , செய்தித் தாள்களில் எல்லாம் '
புகைப்படத்துடன், சாதனையாளர்கள் பட்டியலில் இடம் பிடித்தவன்.

அனாலும் நான் சும்மா விடுவேனா? அவனுடைய, காலாண்டு, அரையாண்டு விடைத்தாட்களை திருத்தி, வகுப்பில், விடைத்தாட்களை வழங்கும் போது,
::"கார்த்திகேயன், நீ மிகவும் குறைந்த மதிப்பெண்களை பெற்றுள்ளாய்.[Ask your father to come and meet me].என்று சொல்வேன்.
பள்ளி முடிந்ததும், என் வீட்டு வாசலில் ஒரு மாண்வர் கூட்டமே நிற்கும். என் வகுப்பு மாணவர்கள் ,கார்த்தியின் வகுப்புப் தோழர்கள்தானே.
எல்லோரும் என் கணவரின் வருகைக்காக காத்திருப்பார்கள். அவர் தலை தெரிந்தவுடன்,
" " கார்த்திக் சொல்வான்: : அப்பா, எங்கள் English teacher ] மிகவும் மோசம்."' என்று சொல்லி முடிப்பதற்குள் அவனுடைய நண்பர்கள்,uncle, she asked you to come to the school என்று சொல்வார்கள்.

என் கணவர்,," "ஐயோ, வீட்டில் வாங்கும் அடி போதாதா ? பள்ளியில் வேறு வந்து எல்லோர் முன்னாலும் வாங்க வேண்டுமா ?"" என்பார்.
பக்கத்து வீட்டுக்காரர் வேறு "அதானே, பாவம் சார் நீங்க "' என்று அவர் பங்குக்கு ஒரு பிட் போட்டு விட்டு போவார்.
என்னவோ, தினமும், ஒரு சாட்டையை எடுத்துக் கொண்டு , வீட்டைச் சுற்றி சுற்றி அவரை துரத்துவது போல், எல்லோருக்கும் ஒரு சிரிப்பு.
எல்லோர் முகங்களிலும் மகிழ்ச்சி.
என்ன ஒரு பொற்காலம்.
இப்போது ????

மக்கள் T.V

ஆனாலும், இவர்களுக்கு நன்றி சொல்லியே ஆக வேண்டும்.
நிறைய விஷயங்கள் தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது.
அதில் இது ஒன்று.
'' '' குரைக்கிற நாய் கடிக்காது"
வெகு நாட்களாக நான் குழம்பிக் கொண்டிருந்த ஒரு விஷயம் இது.
ஏன் குரைக்கிற நாய் கடிக்காது? அப்பாடா !!!
விடை கிடைத்தது..''பழ மொழியும் புதிரும்'' என்ற நிகழ்ச்சியின் மூலம்.
" "குழைகிற நாய் கடிக்காது " "

ஆகா, நம் மக்களே மக்கள்.
எப்படி திரிந்து விட்டுள்ளது ?

எனக்கு எப்போதுமே இது போன்ற விஷயங்களில் ஆர்வம் உண்டு.
நானும் என் பங்குக்கு எதையாவது யோசித்துக் கொண்டிருப்பேன்.
அதில் ஒன்று
" " காகா பிடிப்பது " "
இது "கால் , கை " " பிடிப்பது. அது திரிந்து '''காக்கை பிடிப்பது''' என்றாகி நாளடைவில்
'''காக்கா பிடிப்பது'' என்றாகிவிட்டது. [ இது என் சொந்த சரக்கு ].
இதுவும் மக்கள் T.V யில் வந்து விட்டதா தெரியவில்லை. [என் வீட்டில் T.V இல்லை.]
எப்போதாவது பார்க்க நேரிடும்.
ஆக, என் இனிய தமிழ் மக்களே, இனி "கால், கை''' பிடியுங்கள்.[ முடிந்த வரை தவிர்த்து விடுங்கள்].

கார்த்திக்

Koramangala 80 Feet Road in Bangalore, Banjara Hills in Hyderabad and Khader Nawaz Khan Road in Chennai figure in premier high street rental growth across India. A look by RANJANI GOVIND

— PHOTO: K. MURALI KUMAR

Top draw: Koramangala has seen a record 92 per cent increase in rentals. Picture shows a view of the National Games Village in the area.
This is the complex where karthik bought a house, a flat, and it is there we lived , when the fatal accident occurred. {and the notable point is that karthik was just 20 years old when he bought it.he was born on 14 .11.1981...and he bought the house on 15.12.2002.all were astonished to see this achievement..]
karthik had to leave me and senthil here, and go to Austin, US, and from there he would give a ring and ask me ''is it boring mom?' I replied,''i am quite happy here.this is the "vasantha maaligai" my son has bought , and i am happy here.never realising that it would be such a short stay there.
FATE, AND i am the "most" unluckiest.

கண்ணே கண்மணியே

அம்மா என்று அழைப்பாயோ
அமுத கீதம் கேட்பேனோ ?
தாயாய் எனைத் தாலாட்டிய என் தெய்வமே
தவிக்கவிட்டு போனதெங்கே
இடம் தெரிந்தால் வருவேன் அங்கே
மார்பினில் தலை சாய்த்து, தலைதனை வருடும் மகனே
பாரினில் யாரறிவார் பாங்கதனை ?
.... ....
ஆறடியென அழகாய் வளர்ந்தவனே
அதிரடியால், அழுகையாய் தளர்ந்தேனே
.... ...
ஒரு நாள் உனை எரித்த நெருப்பு
நாளெல்லாம் எனை எரித்தும்
சாம்பலாகாமல், சூம்பிப் போனேனே
கட்டையாகி, கரியாகி, கசியும் புகையாகி
புதைந்து போகின்றேன் என்னுள் நான்

உன்னுள் நான் என ஓடி வரும் நாள் எது ?
கண்ணே கண்மணியே பதில் ஏது?

அம்மா

this is from my friend chandra.
// " "பகல் பொழுதுகளில்
ஆழ்ந்த மௌனத்தில் இருப்பதாய் நினைக்கிறார்கள்
நான் உன்னோடு பேசிக் கொண்டிருப்பது தெரியாத
அயலவர்கள்

*************)
சிலதை வாய் திறந்து
யாரோடாவது பேச வேண்டும் போல
மனசு அந்தரிக்கும்
அப்படித்தான் இப்போது
உன்னைப் பற்றியும
her writings touch my heart and i take the previlege of posting it here so that it would be appreciated by more readers.
another thing, she has already written 'my heart felt feelings' before i entering into net, and she is a wellwisher of karthik and encouraged him to write more, when karthik acted as the 'aasiriyar'' of valaippoo in August 2004.
thank you chandra.

ஐய்யப்ப பக்தர்கள்

எனக்கும் ஒரு காலத்தில், கடவுள் என்ற [[ இல்லாத ]] ஒருவரின் மேல் மிகுந்த நம்பிக்கை இருந்தது.
ஆன்மிகவாதி என்னும் அளவில், அதி தீவிர பக்தி இருந்தது.
ஆனாலும், பக்தி பகுத்தறிவை முடமாக்கி விடவில்லை.
அதில் ஒன்றுதான், இந்த ஐயப்பன் விவகாரம். அவர்கள் ' மாலை போடட்டும், விரதம் இருக்கட்டும், பஜனை பண்ணட்டும்.
சரி, அது பற்றி நான் எதுவும் சொல்லவில்லை.
என் கேள்விகள் இவைதான்.
1] மாலை போட்டவுடன் எந்த வகையில் அவர்கள் மகான்களாகி விடுகின்றனர்? அவர்களை கண்டவுடன், நாம் கையெடுத்து கும்பிட்டு,
'' ''சாமி '' என்று சொல்ல வேண்டும்.
2] பெண்கள்,அதுவும் வீட்டு விலக்காயிருக்கும் பெண்கள் அவர்கள் எதிரில் வரக் கூடாதாம். வந்தால் அவர்களுக்கு பாவம் சேருமாம்.
ஒரு பள்ளியில், ஒரு ஆசிரியர் மாலை போட்டுக் கொண்டு விடுகிறார். அவர் வகுப்பில் பயிலும் மாணவிகள் என்ன செய்வர்? அப்போது, அவர்கள் பாவம்
அடைந்து விடுவார்களா?
3] ஒரு பேருந்தில் பயணிக்கிறோம். அதில், ஒரு ' மாலை போட்ட பக்தர் வந்து விட்டால், ஓடும் பஸ்ஸில் இருந்து குதித்து விட வேண்டுமா?
எந்த சாத்திரம் இப்படி கூறுகிறது? மாலை போட்டவர்களெல்லாம் ஐய்யப்பனாகி விடுகிறார்களாம்.அதன் உண்மையான தாத்பர்யம் என்ன?
" ' நீயும் ஐய்யப்பன் போல் நல்லவனாக இரு . நல்லதையே செய்" "என்பதுதான்.அந்த 48 நாட்கள் விரதம் மனதை தூய்மைப் படுத்தும்.
மனதின் அழுக்குகளை அகற்றும் என்பதுதான்.

சரி, அடுத்த ;பெரிய்ய்ய விவகாரமான,,,பெண்கள் ஐய்யப்பன் கோவிலுக்கு செல்லக் கூடாதென்ற விஷயத்திற்கு வருவோம்..
இன்று எல்லோரும் சபர்மதி ஆசிரமத்திற்கு போகிறோம். எதற்காக? ஒரு நல்லவர் வாழ்ந்த இடம்..அதைப் போய் பார்த்தால், அவரைப் போல் நாமும் நல்லவராக வாழ வேண்டும் என்ற ஒரு உத்வேகம் வரும் என்பதற்காகத்தான்.
அதே போல்தான் ஐய்யப்பன் பிறந்த இடத்திற்கு சென்று அவன் வாழ்க்கை வரலாறு கேட்டால் அவன் போல் நல்லவனாக வாழ ஆசைப்படுவோம் என்ற நல்ல எண்ணத்தில்,
அந்த காலத்தில் , பெரியவர்கள் அப்படி ஒரு பழக்கத்தை ஏற்படுத்தினர். அங்கு போக வேண்டிய பாதை 'காட்டு வழி'. மிருகங்கள் நிறைந்தது.எனவே பெண்கள் வரவேண்டாம் என்று முடிவு செய்யப் பட்டது.
இதையெல்லாம் புரிந்து கொள்ளாமல்,அவரவர் விருப்பத்திற்கேற்ப புதுப்புது சட்டம் போடுகிறார்கள்.
இதை விளக்கி சொல்லப் போனாலோ,அல்லது கேள்வி கேட்டாலோ, இவள் 'திமிர் பிடித்தவள் ' என்ற பட்டம் கட்டிவிட்டார்கள். அதற்கேற்றார் போல், என் கணவரின் இழப்பும், கார்த்தியின் இழப்பும்
அவர்களுக்கு கொண்டாட்டமாக போய் விட்டது
இப்போது மனம் சோர்ந்த நிலையில் அதுவும் உண்மையோ என்ற கலக்கம் வருகிறது.
என் நண்பர்களே விளக்கம் கூறுங்கள்
கலாகார்த்திக்

Global Warming

As karthik wished i had quit my job. Sitting at home savoring his thoughts has become the main occupation now.
Meanwhile, my father ,who had been to my native village fell sick there.I went to see him.
It's after 23 years that i go there. i have some land there. And the village people asked me to sell a part of the land to them , so that they can build houses.
I SAID O.K.
And i planned to plot the land. it has some 300 coconut trees.
On trial basis i thought, i should plot a little land.so ,it started.
Much to my surprise, i found that i have to uproot some 60 trees.
The so called JCP [POCLAIN] came and started felling the trees.
i was standing under one tree's shade. as it was uprooted, i moved to the
next tree, next tree,next tree, finally finding me standing under hot son.
i felt how cool it was, when the operation was started, and how scorching
it had become. It's then that i felt as if someone was slapping me on my face.
Knowingly, or unknowingly, i had contributed my share to the global warming.
I truly regret having done that...BUT ,too late a realisation.
sorry,sorry.
karthikeyan

Birthday[s]

today is my dearest,dearest karthik's birthday.He was born on Nov 14th 1981.
The happiest day in my life. i never guessed that i would become a slave to him in later days.
The moment i saw his face, the feeling that swept all my nerves,veins,and each cell of my body
Oh, i have to coin a new word to explain that.
Karthik was the first in the third generation from my mother family side.My four brothers were
petting him like anything.
the beauty is that my birthday too is the same.Nov 14th 1958.
That may be one of the reasons why karthik and i were like twins,[thoughts,actions,affection,and everything..he was my replica, and later i became his replica.]we resembled each other in 360 degree.
and today i swing between two feelings. i feel happy to have given birth to such a wonderful gift that i got on my birthday...[.23.]years of golden life with him, each and every moment to be cherished and treasured.
and i feel sad to have lost that treasure land.
How much i wish that he would appear before me ''just for a second,[only one second] to smile at me.' '
will my wish be fulfilled?
karthik amma

mothers are mothers

after two months gap, i re-enter again.what have i been doing?
the same usual story of lamenting.
here, i quote my friend's words, who too had lost her dearest son.

Taming death...

Almost 1 year now that my 21 yrs old son Antonio died, i survived his death , it's my destiny...i don't accept it but i try to be dignified. Have I any other choice?? i am learning to tame death...slowly, letting only a little in at a time.

and she continues.yes,even i don't accept that karthik has said goodbye.and the bitterest part is that " "I SURVIVED HIS DEATH " ".