கொடுமையிலும் கொடுமை இந்த இளம்பெண்ணின் முடிவு.
என்ன மாதிரி விளையாடுகிறாள். நடனம் ஆடுகிறாள்.
இறப்பிற்கு முன்னாள் status வைக்கிறாள்.(அப்போதே அவள் கால் எடுக்க பட்டுள்ளது.)
ஆனால் நம்பிக்கை.தைரியம்.
அவ்வளவு வலி.
கதறி இருக்கிறாள்.
மயக்க மருந்து கொடுத்து கொடுத்து நேரத்தை கடத்துகிறார்கள்.
' என்னால் முடியவில்லை. வீட்டிற்கு கூட்டி போங்கள் ''என்கிறாள்.
அடுத்த நாள் ''அவள்'' என்பது ''அது''வாகி விட்டது.
திக்கென்றாகி விட்டது. இரவில் கெட்ட கெட்ட கனவுகள்.
இதயம் கண்ணா பின்னாவென்று துடிக்கிறது.
இறப்பு கொடிது .
ஆனால் இவ்வளவு வலி.இவ்வளவு கொடுமை அனுபவித்தா இறக்க வேண்டும்?
மனது வலிக்கிறது .
இனி என்ன செய்து என்ன ஆகும்.
வெறுமை. கண்ணீர் .
1990 களில் மருத்துவ மனைகளின் செயல்பாடுகளை ஆய்வு செய்ய ஒரு குழு இருந்தது.
நானும் அந்த குழுவில் இருந்தேன்.
மருத்துவ மனையில் இருக்கும் நோயாளிகளை சந்தித்து குறை கேட்பது,மருந்துகளின் இருப்பை செக் செய்வது என்றெல்லாம் முடித்து விட்டு மருத்துவர்களுடன் கலந்துரையாடல் செய்து குறைகளை நிவர்த்தி செய்வோம்.
இது கதையல்ல.உண்மை.
இப்போது நடைமுறை என்ன என்று தெரியவில்லை.
ஒரு சின்ன கண்காணிப்பு அவசியம் .
No comments:
Post a Comment